Kryptonimem N-15 posługiwaliśmy się tylko w stosunkach zewnętrznych. Na użytek wewnętrzny używaliśmy bardziej familiarnego pseudonimu “Wesołe Świstaki”, którego geneza sięga zimy 1982 r. 11 grudnia tego roku z inicjatywy Marii i Bogdana Szewczyków doszło w ich pracowni przy ul. Filtrowej do mocno spóźnionego spotkania puławskich opozycjonistów związanych ze środowiskiem “Zachty” na dorocznym święcie “kiszenia kapusty”^[32]. Normalnie odbywało się ono w połowie listopada; w 1982 r. organizatorzy postanowili poczekać z nim aż do wypuszczenia z więzienia ostatniego internowanego i stąd to opóźnienie. Byli internowani stawili się na spotkaniu niemal w komplecie. Kulminacyjnym wydarzeniem wieczoru była część artystyczna w trakcie której zebrani kolejno popisywali się występami wokalnymi lub recytatorskimi. Duże wrażenie na uczestnikach zrobiła popularna wówczas piosenka “Zielona wrona” wykonana przez doraźnie powołany duet “Wesołe Świstaki” w składzie Stanisław Głażewski, Ireneusz Ostrokólski. W ten sposób zostaliśmy “Wesołymi Świstakami” a proceder, którym się w chwilach wolnych od pracy zawodowej nielegalnie paraliśmy (druk niecenzurowanych broszur, pism i ulotek) wśród wtajemniczonych, zwłaszcza w kontaktach telefonicznych, bywał nazywany “świstaniem”.

Żeby wyjaśnić pochodzenie pseudonimu Irka Ostrokólskiego “Fizyczny” należy się cofnąć aż do jesieni 1980 r. 23 10.1980 r. I. Ostrokólski współpracujący wówczas (jako sitodrukarz) z Biuletynem Informacyjnym “Solidarność” MKZ Lublin, opublikował w tym piśmie artykuł pt. “Nowe Kretowisko”^[33]. Żeby zaznaczyć swoje poślednie stanowisko tekst podpisał pseudonimem “P. Fizyczny” (Pracownik Fizyczny). I tak już zostało. Pseudonim “Fizyczny” przylgnął do niego tak dalece, że jeszcze dzisiaj znajomi z tamtych czasów częściej zwracają się do niego per “Fizyczny” niż używając imienia.

Wkrótce skutki niefortunnie wybranego kryptonimu (okazało się bowiem, że Redakcja TM utrzymuje również kontakt z inną grupą używającą kryptonimu “Natolin”) nie kazały na siebie długo czekać i miały w bardzo niemiły sposób rozpocząć naszą współpracę z TM. W końcu listopada 1985 r., wraz z kolejną kliszą TM otrzymaliśmy list o wielce nieprzyjemnej i, z wyjątkiem punktu pierwszego, niezbyt dla nas zrozumiałej treści (Załącznik 3.):

Drodzy Koledzy!

1. Przyjęliśmy dla Was ksywkę “Natolin”. Jest ona już w użyciu i następne listy tak będziemy adresować.

2. Żądań nie stawialiśmy jakichkolwiek, a co najwyżej propozycje i sugestie. Również nie chcemy naruszać Waszej autonomii. Zrobiliście wiele i na ile pozwolą nasze możliwości, na tyle będziemy Wam pomagać, ale chyba zrozumiałe jest, że chcemy coś o Was wiedzieć, że stawiamy pytania i wysuwamy propozycje.

3. Pytania pod Waszym adresem nie są czymś wyjątkowym ani nieuzasadnionym. Po prostu mieliśmy przykre doświadczenia i w związku z nimi stosujemy pewne proste zasady dla wszystkich jednakowe! Najpierw przyjrzenie się dotychczasowym wynikom nie na podstawie sprawozdania, ale realiów, później pomoc. Każda zgłaszająca się do współpracy i potrzebująca pomocy firma dotychczas nam nieznana załącza zestaw – jeśli nie kompletny to reprezentatywny – swoich wydawnictw, fotografii lub in. poparty sprawozdaniem i wykazem potrzeb lub ofertami współpracy. Jeśli istotnie otaczacie najściślejszą tajemnica nawet tytuły wydanych książek, jeśli nie firmujecie wydawnictw nawet symboliczną nazwą niczego nie wskazującą poza tym, że firma istnieje, jeśli nie możecie przysłać nam nie kompletu, a tylko paru tytułów wydanych przez Was książek, ani paru numerów wydanego przez Was czasopisma, jeśli wreszcie poza sprawozdaniem i okazowymi egzemplarzami znaczków nic więcej nie pozwala Wam przedstawić tajemnica jaką się otaczacie, to – wybaczcie – ale sytuacja rzeczywiście jest trudna i precedensowa (jeśli mielibyśmy Wam okazać realną pomoc). Dotychczas tak jest, że firmom, które nie są w stanie przedstawić nam przykładów tego, co robią – pomocy nie udzielamy i we współpracę z nimi nie wchodzimy. Piszecie o niebezpieczeństwach, których chcecie uniknąć. Zrozumcie nas. My też chcemy uniknąć niebezpieczeństw, które poznaliśmy na własnej skórze, aczkolwiek są one innego rodzaju.

4. Zasadę samofinansowania się firm wydawniczych niestety musimy stosować. Po prostu nie siedzimy na górze pieniędzy, a nie wyobrażam sobie jaka ona musiałaby być, gdybyśmy mieli firmować wszystkie darmowe publikacje. Jeżeli uczynić to w stosunku do jednej, to dlaczego nie do innych firm. Tego po prostu nie jesteśmy w stanie zrobić.

5. Wreszcie – wybaczcie – Wy dofinansowujecie działalność antyalkoholową, ze wszech miar słuszną i potrzebną, ale my mamy dofinansowywać Was. Jeśli my nie jesteśmy w stanie być takimi mecenasami i filantropami bo nie mamy na to pieniędzy, to jesteśmy zaskoczeni Waszą hojnością, ale wówczas tym bardziej wnioskiem o pomoc.

6. Mówicie nie o pomocy, ale o transakcji handlowej. Mamy ułatwić Wam nabycie maszyny. Jeśli teraz powiem, że firm czekających na to mamy gdzieś między 10 a 20 i każda z nich jest nam znana nie ze sprawozdań i okazówek znaczków, ale z numerów czasopism regularnie nadsyłanych i okazowych książek, także regularnie nadsyłanych, to sami powiedzcie komu w takiej sytuacji najpierw dać maszynę (czy sprzedać nawet)? Powiem jeszcze i to, że preferujemy ośrodki poza warszawskie i przede wszystkim im pomagamy. Ostatnim przykładem Siedlce, które otrzymały pieniądze i mogą liczyć na maszynę, jak tylko będziemy mieli kolejne. Ale tam wiemy bo widzimy na co dajemy. Jeżeli obok tego prowadzą działalność charytatywna, filantropijną, zapobiegawczą czy jak tam jeszcze – to ich sprawa. My widzimy wyniki ich pracy na bieżąco, bo nam je nadsyłają. To jest bardzo ważne

7. Raz jeszcze podkreślam – żadna nieufność. Wy się znacie. My Was nie znamy i nawet nie jesteście w stanie dać wizytówki. Zrozumcie, że to nie jest nieufność a tylko i wyłącznie skutek przykrych doświadczeń z których musieliśmy wyciągnąć wnioski i przyjąć zasady od których nie powinniśmy czynić wyjątków.

8. Z pomocą, której udzielimy chętnie w miarę możliwości czekamy na wizytówkę w postaci nie kompletu realiów.

Prosimy o zrozumienie nas, o nie przypisywanie nam podejrzliwości zbytniej, ani złej woli. Wy widzicie, że życie jest twarde i twarde wymagania stawia, my też to widzimy nie z jednej strony.

Przyjmijcie życzenia najlepsze powodzenia w pracy zbożnej i dla publicznego dobra. Przyjmijcie podziękowania za życzenia Świąteczne i wybaczcie opóźnienie wynikające i z powolności dróg komunikacyjnych i z nawału pracy. Przyjmijcie wreszcie pozdrowienia.

Krzysztof