Kolportażem “puławskich” znaczków zajmowali się wówczas członkowie warszawskiej grupy opozycjonistów związanej z Regionem Mazowsze Jej trzon stanowili byli działacze “Solidarności” w Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. Po 13 grudnia zostali oni w trybie natychmiastowym usunięci z pracy z przyczyn politycznych. Do zespołu tego należeli: Elżbieta i Wiesław Leszczyńscy, Milada i Leszek Fabryccy, Ewa Dutkiewicz-Bury i jej mąż Roman Bury, Krystyna i Feliks Sadurscy, Janina i Roman Misiakowie, Andrzej Skupiński, Irena Mazanek, Elżbieta Murawska. oraz – niezależnie od nich - działacze ROPCiO z Bogdanem Studzińskim na czele Wpływami ze znaczków pokrywaliśmy bieżące wydatki wydawnictwa, oraz wydatki na zakup książek II obiegu do trzech bibliotek. Znaczną część dochodów z wydawnictwa przeznaczaliśmy na pomoc dla rodzin aresztowanych, pozbawionych pracy lub w inny sposób poszkodowanych kolegów. Pozostałą (niewielką) część wpływów gromadziliśmy w nadziei, że kiedyś uda nam się nabyć powielacz albo nawet offset. Niebawem pieniądze te bardzo się przydały przy organizowaniu zespołu N-15.

W tym czasie najczęściej wykorzystywanym miejscem druku było mieszkanie Marii i Bogdana Szewczyków przy ul. Krańcowej, albo ich pracownia “Zachta” przy ul. Filtrowej. Sporadycznie korzystaliśmy również z gościny Izabelli Bronikowskiej^[17] przy ul. Wróblewskiego, Janiny Dutkiewicz^[18] przy ul. Waryńskiego, Aliny Hennel^[19] przy ul. Krańcowej, Elżbiety Poźniak^[20] przy ul. Lubelskiej, oraz Jadwigi i Leonarda Zinkiewiczów^[21] przy ul. Waryńskiego.

Po niespodziewanym i dosyć burzliwym rozpadnięciu się grupy w maju 1985 r.^[22] Irek Ostrokólski namówił mnie do nawiązania kontaktu z pozapuławskimi środowiskami opozycyjnymi wydającymi ogólnopolskie pismo na przyzwoitym poziomie i zaoferował pomoc w organizacji drukarni. Wybór padł na największe i najważniejsze pismo opozycyjne wydawane w drugim obiegu po 13 grudnia 1981 r., warszawski Tygodnik Mazowsze^[23], znany nam ze sporadycznie docierających do Puław pojedyńczych egzemplarzy, bądź też maszynopiśmiennych kopii wykonanych na przebitce i bardzo przez nas ceniony. Druk tygodnika ogólnopolskiego redagowanego na wysokim poziomie na potrzeby podziemia puławskiego wydawał nam się bowiem działaniem znacznie sensowniejszym od podejmowania prób wydawania pisemka redagowanego w Puławach, które nie mogło ani poziomem publicystyki, ani zasobem wiarygodnych informacji równać się z Tygodnikiem Mazowsze.

Przesłanki naszej ówczesnej decyzji, brzemiennej w daleko idące konsekwencje dla nas i naszych rodzin, były wielowątkowe i trudne do zdefiniowania. Z grubsza lokowały się one w okolicach motywu, który zaprowadził do opozycji Jacka Kuronia: Nie sądziłem żeby cokolwiek się zmieniło, ale robiłem to, żeby nie spuszczać oczu, gdy ktoś mnie spyta: “Gdzie wtedy byłeś?” ^[24]

Dzięki naszym warszawskim przyjaciołom, którzy w latach 1983-1985 zorganizowali kolportaż “puławskich” znaczków Podziemnej Poczty “S”, nawiązaliśmy kontakt z Henrykiem Wujcem. Spotkanie to, do którego doszło późnym latem 1985 r. w którymś z bloków na warszawskich Stegnach zorganizował prawdopodobnie ukrywający się kuzyn państwa Bury, Piotr Domański, ps “Krysia”, ściśle współpracujący z Regionem Mazowsze.. W którym to było bloku, nie wiem, bo młody człowiek, który miał mnie zaprowadzić na miejsce spotkania, z wprawą starego konspiratora tak kluczył po całym osiedlu, że zupełnie straciłem orientację. Byłem rad, że chociaż oczu mi nie zawiązywał. Jako identyfikator służyła mi połówka banknotu 10-złotowego (takiego zielonego z wizerunkiem gen. Bema) otrzymana od Elżbiety Leszczyńskiej (Załącznik 2.) i przekazane mi przez nią hasło, którego już nie pamiętam. Drugą połówkę banknotu miał mój przewodnik, który nim zdecydował się skontaktować mnie z szefem, z marsową miną przepytał mnie z hasła i bardzo skrupulatnie zbadał obie połówki banknotu, nie przepuszczając również mojej fizjonomii. Widocznie wszystkie badania wypadły pomyślnie, bo już niebawem stanąłem przed dobrotliwym obliczem Henryka Wujca.

Po krótkiej wymianie informacji dotyczących naszych oczekiwań oraz możliwości technicznych i finansowych ustaliliśmy, że jeśli grupa puławska podejmie druk Tygodnika Mazowsze na skalę pokrywającą zapotrzebowanie Puław i okolic .będzie otrzymywać odpłatnie komplet klisz TM. Będą one do odebrania w każdy piątek o godzinie 18-ej w mieszkaniu kontaktowym przy ul. Korotyńskiego na Ochocie u sympatycznej pani, znanej nam wówczas tylko z imienia – Pani Ewa. Dziś wiemy już, że nazwisko Pani Ewy brzmi Dutkiewicz-Bury^[25] i, że w pracy konspiracyjnej wspomagał ją mąż Roman Bury^[26]. Nieco później zorganizowano dodatkowy punkt kontaktowy w mieszkaniu Elżbiety^[27] i Wiesława^[28] Leszczyńskich przy ul. Podchorążych na Mokotowie. Wymiana informacji między grupą puławską a Redakcją TM miała się odbywać za pośrednictwem młodego człowieka używającego pseudonimu “Alik”, z którym kontakt mógł być nawiązany wyłącznie drogą korespondencyjną przez skrzynkę kontaktową (tylko raz przypadkowo doszło do kontaktu bezpośredniego). Ustaliliśmy ponad to, że grupa puławska będzie się posługiwała kryptonimem “Natolin” a egzemplarze Tygodnika Mazowsze przez nią wydrukowane będą sygnowane znakiem rozpoznawczym w postaci litery “N” (później zresztą w porozumieniu z TM praktyki tej zaniechaliśmy z przyczyn technicznych). Byliśmy z tej literki N bardzo dumni, bo niewiele się ona różniła od znaku rozpoznawczego Niezależnej Oficyny Wydawniczej (NOWA)^[29]. Tak więc wszystkie egzemplarze TM, na winiecie których widnieje litera N pochodzą z drukarni puławskiej. Nazwa “Natolin” nasunęła się H. Wujcowi na zasadzie skojarzenia z nazwą jednej z wzajemnie zwalczających się w 1956 r. frakcji w łonie KC PZPR: puławskiej i natolińskiej , uwiecznionych w głośnej pracy W. Jedlickiego^[30] A ponieważ przystąpiliśmy do współpracy z Tygodnikiem Mazowsze jako 15 z kolei grupa drukarska^[31] (było ich w sumie 33) i takież miejsce zajmowaliśmy na redakcyjnej liście, korespondencję z Redakcją TM opatrywaliśmy zawsze kryptonimem N-15; ten sam kryptonim widniał na pakietach z przeznaczonymi dla nas kliszami lub matrycami dostarczanymi do punktu kontaktowego.