Przeszukanie zatrzymanych nie było zbyt dokładne, gdyż przy S. Głażewskim nie znaleziono m.in. pliku ulotek wetkniętych za pasek od spodni. W czasie transportu, mimo, że ręce miał skute kajdankami, zdołał on wepchnąć te ulotki w szparę między siedzeniem a oparciem fotela. Opis Prokuratora T. Korczaka uzupełnić również należy informacją, że w pierwszej klatce schodowej, do której weszli aresztowani wkrótce plakaciarze zastali oni świeżo przyklejone dwie ulotki o podobnej treści wobec czego wycofali się z zamiaru powieszenia własnych.^[18] Fakt ten zmienia w relacji prokuratora tylko to, że zamiast trzech ulotek o których rozplakatowanie byli sądzeni i skazani, zdołali oni powiesić tylko jedną. Wyjaśnić należy również przyczyny, dla których trzej młodzi, wysportowani^[19] ludzie, mający w dodatku kilkadziesiąt metrów przewagi nad szarżującymi napastnikami, pozwolili się pojmać i powiązać jak barany i zawieźć do kryminału. Przyczyną tego stanu rzeczy było zaniedbanie wcześniejszego rozpoznania terenu. Dopiero w chwili ataku funkcjonariuszy MO, plakatujący zorientowali się, że mają za plecami narożnik wysokiego płotu otaczającego plac budowy. Sforsowanie tego płotu było wprawdzie możliwe, ale nie dla wszystkich członków grupy, wobec czego tej drogi ucieczki zaniechali. Natomiast oczywistym ich błędem, który trzeba położyć na karb niedoświadczenia, było przeoczenie możliwości pozbycia się obciążających dowodów (ulotki, nożyczki, klej) w trakcie kilkudziesięciometrowej ucieczki w ciemnościach.

Po zatrzymaniu plakaciarzy zapakowano do milicyjnej “suki” i nie szczędząc im urągliwych epitetów przewieziono na komendę MO w Puławach, gdzie zostali poddani wstępnemu przesłuchaniu. W tym samym czasie w mieszkaniach ich rodziców odbywały się drobiazgowe rewizje. Siedmiu uzbrojonych po zęby funkcjonariuszy wkroczyło do naszego mieszkania o godzinie 21.20. Dowodził nimi tęgi, gburowaty oficer, który odmawiając podania podstawy prawnej przeszukania, swojego nazwiska i numeru służbowego a nawet przyczyny najścia, dosyć brutalnie spędził wszystkich domowników do jednego pokoju oddając ich pod straż jednego ze swoich podwładnych. Drugi funkcjonariusz zajął stanowisko w przedpokoju, prawdopodobnie polując na ewentualnych gości. Reszta z dowódcą na czele zajęła się gruntownym przeszukiwaniem szaf, szafek, tapczanów itp. Po jakimś czasie nawiązał się jednak, w dużej mierze jednostronny, oszczędny kontakt słowny z dowódcą bojówki, który wykazywał wyraźne skłonności dydaktyczne głęboko osadzone w naukach Marksa-Lenina. Przejawiały się one tym, że za każdym razem, gdy w naszym mieszkaniu znalazł coś co w jego mniemaniu nie zgadzało się z “generalną linią Partii” lub godziło w “międzynarodowy interes proletariatu” (np. egzemplarze Tygodnika Powszechnego, Tygodnika “Solidarność” czy legalnych biuletynów związkowych), wygłaszał pod naszym adresem dyskurs tej mniej więcej treści: “Jeśli rodzice czytają coś takiego, to nie dziwota że synka wychowali na kryminalistę”. Z treści tych monologów mogliśmy wyciągnąć wniosek, że naszego najstarszego syna kompanioni funkcjonariuszy, którzy złożyli nam wizytę trzymają pod kluczem z przyczyn politycznych i że tej właśnie okoliczności zawdzięczamy przywilej podejmowania w naszym domu tak miłych gości. Tymczasem pozostali dwaj nasi synowie uczyli się socjalistycznej praworządności każdy na swój sposób: 15-letni Krzysztof zaciekle broniąc zomowcom dostępu do swoich skarbów, a 8-letni wówczas Łukasz pozornie nie zwracając uwagi na to, co się wokół niego dzieje, nieruchomo siedząc w fotelu i kurczowo ściskając jego poręcze tak, że zbielały mu kostki u rąk.

Po rozgrzebaniu szaf z ubraniami, szafek kuchennych i tapczanów oraz nieudanej próbie przeglądania prywatnej korespondencji, którą to próbę stanowczo udaremniła im moja żona, funkcjonariusze ochoczo przystąpili do przeglądania książek. Z początku sumiennie kartkowali każdy egzemplarz zaglądając również pod obwoluty. Jednak po jakiejś pół godzinie zorientowali się, że przy tym tempie pracy nie zdołają zakończyć przeszukania przed upływem tygodnia, gdyż przed nimi stało jeszcze zadanie skontrolowania przynajmniej 3,5 tysiąca tomów. Resztę księgozbioru przejrzeli więc bardzo pobieżnie i po około dwóch godzinach zakończyli przeszukanie naszego mieszkania. Plon akcji był mizerny: nie znaleźli żadnych ulotek, zabrali tylko kilka egzemplarzy wydawnictw drugiego obiegu m.in. paryskiej Kultury odmawiając spisania protokołu konfiskaty naszej własności. Następnie niemal cała ekipa udała się na rewizję do mieszkania rodziny Jakuba Skiby w sąsiednim budynku. Z nami pozostał tylko jeden uzbrojony funkcjonariusz, który miał pilnować, żebyśmy nie nawiązali kontaktu z kimkolwiek z zewnątrz. Założył swoją kwaterę w przedpokoju, a nam na miejsce pobytu wyznaczył jeden z pokojów, pilnie wsłuchując się w treść naszych rozmów. Po pewnym czasie nasz opiekun łaskawie zgodził się na to, abyśmy przeszli do kuchni i zjedli kolację. Wtedy właśnie żona, widząc, że wykazuje on wyraźne oznaki zmęczenia i przemarznięcia^[20] zaproponowała mu szklankę gorącej herbaty i posiłek przy wspólnym stole. Odmówił, ale odtąd opuściła go arogancja i zaczął nas traktować nieomal przyjaźnie. Zgodził się nawet usiąść na podanym mu stołku widząc, że jego postawa na baczność z bronią u nogi wyraźnie nas deprymuje, a nawet poinformował nas o przyczynach najścia i aresztowaniu chłopców. Późnym wieczorem cała akcja została zakończona, posterunek w naszym przedpokoju zwinięty i nareszcie mogliśmy przystąpić do narady co wypada nam uczynić nazajutrz^[21].

Opisuję to wydarzenie tak drobiazgowo, gdyż to pierwsze nasze zetknięcie się oko w oko z rzeczywistością stanu wojennego wywarło na nas wszystkich niezatarte wrażenie. Późniejsze konfrontacje z „chłopcami od Kiszczaka” traktowaliśmy już jako normalkę.