Latem 1981 r. Związek „Solidarność” osiągnął apogeum swoich wpływów i możliwości, czego dowodem była akcja, która przeszła do historii jako „dni bez prasy”. Jedna uchwała KKP wystarczyła wtedy do sparaliżowania całego systemu propagandy partyjnej, która była fundamentem władzy PZPR w PRL. Stało się to niemal w rocznicę Sierpnia`80.

Mimo wielkiej liczby tytułów wydawanych przez regiony i komisje zakładowe “Solidarności” latem 1981 r. zaledwie co trzeci Polak miał dostęp do wydawnictw związkowych, a mniej niż połowa mogła słuchać zachodnich rozgłośni. Większość czerpała informacje z państwowej telewizji (97%) i oficjalnej prasy (85%), które prowadziły coraz ostrzejszą kampanię antysolidarnościową. Żeby zmusić władze do zmiany propagandy^[1] 12 sierpnia 1981 r. Krajowa Komisja Porozumiewawcza NSZZ „Solidarność” zniecierpliwiona kłamliwymi atakami prasowymi i blokowaniem „Solidarności” dostępu do mediów, przyjęła uchwałę o następującej treści:

Uchwała 86/81 w sprawie strajku prasowego^[2]

Gdańsk dn. 12. 08. 81r

W związku z trwającą od kilku dni bezprzykładną kampanią propagandową przeciw naszemu Związkowi połączoną z uniemożliwieniem lub drastycznym ograniczeniem możliwości repliki ze strony NSZZ „Solidarność” Krajowa Komisja Porozumiewawcza postanawia:

1 Przeprowadzić w dniach 19-20 08 81r ogólnopolską akcję protestacyjną polegającą na wstrzymaniu w całym kraju druku i kolportażu gazet codziennych;

2 Upoważnić prezydium KKP do odwołania tego strajku, jeśli przedstawicielom kierownictwa NSZZ „Solidarność” umożliwione zostanie obszerne przedstawienie stanowiska Związku w ogólnopolskich i lokalnych programach radiowych i TV oraz na łamach prasy a jednocześnie władze zobowiązują się do realizowania od zaraz uzgodnionych w grupie roboczej ustaleń o dostępie NSZZ „Solidarność” do środków masowego przekazu

Krajowa Komisja Porozumiewawcza

NSZZ „Solidarność”